yollArın sonu...

Bu gün yollanıyorken bir gurbete yeniden,
Belki bir kişi bile gelmeyecektir bizle...

Bir kemiğin ardında saatlerce yol giden,

İtler bile gülecek halimize...

Gidiyorum, gönlümde acısı yanıkların...

Ordularla yenilmez bir gayız var kanımda.

Dün benimle birlikte gülen tanıdıkların,

Yalnız bir hatırası kaldı artık yanımda.

Yufka yüreklilerle çetin yollar aşılmaz;

Çünkü bu yol kutludur, gider Tanrı Dağına.

Halbuki yoldaşını bırakıp dönenlerin,

Değişilir topuda bir sokak kaltağına.

İster düşün... Kendini ister hayale kaptır...

Uzar uzar, çünkü hiç sonu yoktur yolların...

Bakarsın aldanmışsın, gördüğün bir seraptır,

Sevimli bir hayale açılırken kolların.

Ey doğunun anlımı serinleten rüzgarı!

Ey karanlıkta bana arkadaşlık eden ay!

Arzularım bir oktur, aşar ulu dağları.

Düştüğü yer uzakta “DİLEK” adlı bir saray.

O sarayda bulunca Tanrılaşan erleri,

Artık gözüm arkaya bir daha dönmeyecek.

Hepsi sussa da “Kür şad” uzatarak elini;

“Hoş geldin oğlum ATSIZ, kutlu olsun! ” diyecek.

Hüseyin Nihal Atsız

1932

...

..

.